علم اصول فقه به شکل عام و اجتهاد به شکل خاص به مطالعه و بررسی محققان و متخصصان توجه کرده است زیرا در علم اصول و اجتهاد راهی است که مجتهد با آن می تواند به احکام و پستی و بلندی ها و روزآمدی آن در طول زمان های متغیر آشنا گردد تا بتواند پاسخ مناسبی برای آن ارائه دهد یعنی راهی از طریق آن هماهنگ و سازگار بودن با تغییرات و حالات و خصوصیات زمانی و مکانی در مناسبات مختلف ممکن خواهد بود. پس علم اصول همان قانون ثابت و محکم برای استنباط و اجتهاد است . آن روش بحث و معرفت خاص پدیده فقهی است که انسانی و اجتماعی نیز هست اما این پدیده را در چارچوب حکم فقهی با استناد به ادله شرعی تفصیلی که همان روش استنباطی است انجام خواهد داد و به مجموعه ای از قواعد عامه اعتماد می کند که به مثابه ضوابط کمک کننده شناخت احکام تعبیر می شود.